Choroba posurowicza i jej specyfika

Choć o ludzkim organizmie wiemy coraz więcej, ten nadal jest nas w stanie zaskoczyć. Niekiedy reaguje na leczenie w sposób całkowicie nieoczekiwany. Jednym z przykładów na to może być historia choroby posurowiczej, a więc zespołu objawów ogólnoustrojowych, które dają znać o sobie po zażyciu niektórych substancji leczniczych oraz leków. Pytanie o pochodzenie choroby posurowiczej wymaga przybliżenia innego terminu medycznego. Podstawą choroby jest tak zwana nadwrażliwość typu III, a więc reakcja, która bazuje na powstaniu kompleksów immunologicznych „antygen – przeciwciało”.

Dochodzi do niej w ludzkim organizmie po tym, jak do krwioobiegu został wprowadzony obcy antygen taki, jak choćby obcogatunkowe białka. Antygenami takimi mogą być jednak także leki, które sprawiają, że układ odpornościowy zamiast korzystać z ich wsparcia, zaczyna produkować przeciwciała mające pomóc w ich zwalczaniu. Te łączą się z antygenem formułując kompleksy, które są patogenne. Owszem, powinny być one efektywne, okazuje się jednak, że ograniczają swoją aktywność do odkładania się w tkankach, co przyczynia się do powstania stanu zapalnego.

Sama choroba posurowicza dzieli się na dwa typy uzależnione od tego, z jakim czynnikiem sprawczym mamy do czynienia. Możemy zatem mówić tak o jej klasycznej postaci, jak i o reakcji typu choroby posurowiczej. Jeśli mamy do czynienia z klasyczną postacią, objawy zwykle rozwijają się po podaniu pacjentowi białka obcogatunkowego. Zwykle podaje się je po to, by zwalczyć egzotoksyny, za produkcję których odpowiedzialne są pewne mikroorganizmy., co może chronić nas choćby przed błonicą, tężcem oraz jadem kiełbasianym. Białko takie może zostać też zastosowane w przypadku, w którym pacjenta ugryzłaby żmija. Taki klasyczny typ reakcji pojawia się także po podaniu pewnych leków. Reakcja typu choroby posurowiczej jest z kolei konsekwencją podawania innych grup medykamentów, w tym choćby antybiotyków. Choroba posurowicza odznacza się dość szerokim spectrum objawów. Należy więc mieć na uwadze to, że nie u każdego chorego rozwija się w taki sam sposób. Objawy skórne zwykle pojawiają się jako jedne z pierwszych.

Niestety, nawet one dają o sobie znać dopiero po około tygodniu od momentu, w którym zaczęliśmy przyjmować dany lek lub białko. Najczęściej zmiany skórne pojawiają się przy tym w towarzystwie gorączki. Ta może być dość niebezpieczna, potrafi bowiem sięgać nawet czterdziestu stopni Celsjusza. Na samej skórze najczęściej można zaobserwować polimorficzne wykwity. Mogą mieć one charakter plam, pojawiać mogą się jednak również grudki oraz tak zwane zmiany plamisto-grudkowe. Kolejne pojawiają się tak zwane objawy stawowo-mięśniowe, chorzy mogą więc narzekać zarówno na bóle, jak i na tkliwość i obrzęk stawów. Tu szczególny problem generują te, które są obecne tak na rękach, jak i na stopach. Pojawić mogą się też objawy neurologiczne oraz powiększenie tak śledziony, jak i węzłów chłonnych. Wielość i różnorodność objawów sprawiają, że przy chorobie posurowiczej bardzo duże znaczenie ma wywiad przeprowadzany przez lekarza. Pozwala mu on na lepsze rozpoznanie tego, co mogło doprowadzić do choroby. Leczenie polega przede wszystkim na łagodzeniu objawów. Należy też ograniczyć kontakt organizmu z tym czynnikiem, który przyczynił się najpierw do pojawienia się, potem zaś również do rozwoju omawianej choroby. Mamy do czynienia ze schorzeniem rzadko spotykanym. Jeśli jednak pacjentowi została podana obcogatunkowa surowica, powinien zostać poinformowany przez lekarza o takim ryzyku.